Tijden veranderen
Paniek! Yo, welk perron is het, ik kom nu aanrennen, houd de trein tegen! Ik ga het niet redden, jullie moeten zonder mij spelen! Wie belt Bilal wakker? Zit Morrison in deze trein? Weet Hilke het adres wel?
Eenmaal in de trein. Hoelang moeten we nog? Ik doe even mijn ogen dicht. Man, ik heb echt nul zin. Waar slaat dat op dat we uit moeten spelen in Groningen!? We kunnen ook ergens uitstappen en gewoon gaan chillen? Heeft iemand iets van ontbijt mee!?
Op de weg terug, leeg, uitgewrongen, met de vlekken van de in allerijl uit de muur getrokken FEBO burgers op je trui, twijfelde je zelfs aan je liefde voor het schaakspel. In mijn herinnering zijn er eindeloos veel van dit soort dagen geweest. Maar tijden veranderen…
Op mijn gemak liep ik in het ochtendgloren naar de auto, die reeds met twee teamgenoten op me zat te wachten. Onderweg werd bevestigd dat de andere auto’s ook onderweg waren. De sfeer was ontspannen, er werd zelfs gestopt voor koffie onderweg. Er werd gelachen, de laatste voorbereidingen werden gedaan en er werd met gretigheid uitgekeken naar de wedstrijd.
Die wedstrijd was ongemeen spannend en had op meerdere manieren kunnen eindigen. Een aantal gewonnen stellingen eindigden in remise, een aantal eiken viel onverwacht om, een paar knappe overwinningen maar aan het eind stond er helaas een minimale nederlaag van 4,5-5,5 op het scorebord. Een nederlaag, maar wel eentje die gedachte sterkt dat VAS 1 dit jaar nog veel matchpunten gaat pakken!
Na afloop werd er natuurlijk alsnog met het team uitgebreid getafeld in Groningen. Stellingen werden geanalyseerd, gerechten vergeleken en hoewel de wedstrijd zeer nipt verloren was iedereen met overgave aan het genieten. Enkele teamgenoten besloten Groningen nog onveilig te maken. Zelf werd ik met dank aan Tex voor mijn deur afgezet, moe maar voldaan.
Wat is het toch een voorrecht om onder deze omstandigheden te mogen schaken. Tijden veranderen.
