Het beloofde een zware week te worden voor de twee derde teams van VAS. 23 november, KNSB-zaterdag, een match tegen het combiteam van Isolani en vooral Chaturanga. 29 november, in Gein, de re-match in de regionale competitie. Twee keer tegen bijna dezelfde teams. Misschien zou het zelfs gevoelig worden, gezien de veelbesproken transfer van Jouke richting Zuidoost. Weken werd uitgekeken naar deze strijd van oude vrienden, welke broedermoorden staan in het verschiet?
In de eerste wedstrijd van VAS 3, voor de KNSB-competitie, moesten we het onderspit delven. Overal werd goed gestreden, maar de drie verliezen aan de bovenkant bleken fataal, want onderin stonden acht halfjes genoteerd. 4-6, een pijnlijke thuisnederlaag.
Het derde SGA-team begon een beetje bang te worden. Gemiddeld zat op die zaterdag bij ons tweehonderd ratingpunten meer op elk bord, en zelfs dat mocht niet baten. Alleen Remy en ondergetekende (Samuel) spelen in allebei de VAS 3’s. Het zegt genoeg dat ik afgelopen vrijdag op bord 1 moest plaatsnemen, terwijl ik op zaterdag tevreden was met een gelijkspel op bord 6.
Remy, na zijn verliespartij tegen Mathijs op de clubavond donderdag, ontkende de nieuwe krachtverschillen en zette hem zonder blikken of blozen op bord 8. Geheel volgens VAS-filosofie natuurlijk: punten pak je in de staart. Matteo blufte zich naar het derde bord. Brutalen hebben de halve wereld. Slim natuurlijk, want zo beperkt hij pijnlijk ratingverlies. We hoopten dat hij de weg op het schaakbord wél kon vinden – hij raakte hopeloos verdwaald in de nachtelijke Bijlmer na aan de verkeerde kant van het metrostation uit te stappen.
Onverwachte voorsprong
Tot zover de voorbespreking, de klokken begonnen te lopen. Ondergetekende was druk bezig de opening eruit te blitzen tegen de door Chaturanga overgenomen sterspeler Jouke. Onverstandig natuurlijk, want ik kreeg er alles behalve voordeel uit. En hierdoor heb ik helaas niet helemaal gevolgd wat er op de andere borden gebeurden qua opening.
Een kort rondje leverde zorgen op bij Elmer, want die had wel heel weinig verdedigers rond zijn gerokeerde koning. En nog veel meer zorgen bij Wesley. We kennen hem van de remises, maar deze keer was zijn koning al vrij vroeg aan de wandel. Hij had een toren gesnoept, en zag (op zich terecht) niet hoe hij mat zou gaan. Dus maar zien wat er gebeurt, was zijn commentaar achteraf. Bij de rest nog redelijk dichte en gelijke stellingen.
De eerste resultaten druppelde binnen. Niels wist remise te spelen tegen Pjotr op bord 7. Het zag eruit als een nette partij en tegen Pjotr is dat een bijzonder sterke prestatie van onze teruggekeerde verloren zoon. Remy won van Jasper op bord 3: in het eindspel had hij een subtiel voordeel. Zijn zware stukken keken heel sterk naar f7, wat moeilijk te verdedigen was voor Jasper. De teamcaptain bewijst maar eens dat de flater tegen Mathijs de dag ervoor een uitzondering is.
Daarentegen neutraliseerde de situatie bij Ivo het tijdelijk puntenvoordeel. Hij stond een stuk achter. Het is wel mooi hoe hij oprecht probeert er alles van te maken, koste wat het kost stukkenruil vermijden. Alles om een venijnige zwindel in huis te houden. De tijdnood van de tegenstander rechtvaardigde het doorspelen.
Elmer bood remise aan op bord 2, nadat hij knap de aanval afgeslagen had. Misschien had hij zelfs een licht voordeel? Jonathan geloofde het niet, en bleef zijn best doen. Ik raakte geïnspireerd en besloot ook tot een remiseaanbod. In het middenspel had Jouke de genadeklap kunnen uitdelen, maar hij liet mijn paarden toch actief worden. Ik wist een gelijk eindspel te bereiken. De gevoeligheden in de stelling bestonden aan beide kanten, maar ik had moeten billenknijpen, zeker gezien de minuut die op klok over was gebleven. Jouke nam het aanbod, ontevreden, aan.
Nu mocht ik de spektakels op de andere borden aanschouwen. Overal waren nog heel interessante partijen bezig. Wesley kon het niet uithouden. Veel stukken waren nauwelijks uit de startblokken gekomen (behalve natuurlijk de koning en dat paard in de hoek). Na een paar tactische verwikkelingen viel er niet meer onderuit te schaken.
Van Mathijs weten we inmiddels waartoe hij in staat is. Op het laatste bord wist hij het eindspel koelbloedig af te maken. Met toren en dame op het bord creëerde hij een verre vrijpion middels een aantal heel scherpe vondsten. Verstandig afruilen en de tegenstander gaf op.
Matteo’s gebluf joeg kennelijk zijn tegenstander ook de stuipen op het lijf. Niet dat hij nou een enkele blufzet had gespeeld op het schaakbord: zijn torenlift (als dat zijn idee vormde?) was compleet zinloos omdat er een eigen pion in de weg stond, en op de a-lijn had die verder nul functie. Zijn tegenstanders rukte twee centrumpionnen op, dat leek dodelijk. En toch bood de tegenstander remise aan, wat Matteo ogenblikkelijk aannam.
De absolute kraker
2.5-3.5 was de stand op dat moment, maar bij Ivo verwachtten we geen punt meer. De ogen waren dus gericht op Elmer versus Jonathan. Ze ruilden af naar een koningseindspel in tijdnood. Elmer stelde voor de tweede keer een remiseafspraak voor. Nu is het de kunst van Jonathan om gelijke eindspelen alsnog te winnen. Zonder nadenken gooiden beiden hun koningen in het spel.
Maar wat deed Elmer daar? Hij vergat iets heel cruciaals in alle haast: de toegangsweg stond nog compleet open. Jonathan wandelde met zijn koning naar een achtergebleven pion op h7, terwijl Elmer er radeloos achteraan strompelde met zijn veldheer. We slaakten stille kreten en deelden blikken van schok.
Echter had onze meegereisde supporter Elco een scherpe blik gehouden. Nadat de situatie was gekalmeerd, kwam die tot de conclusie dat er niets aan de hand was. De pion kan Elmer altijd dekken.
Totdat Jonathan een laatste winstpoging uitvoerde. De verbazing was van Elco’s gezicht af te lezen.
Jonathan zag het plotseling ook: zijn winstpoging was helemaal geen winstpoging. Driemaal is scheepsrecht: deze keer bood Jonathan een halfje aan, en Elmer pakte die gretig. Het ongeloof was gigantisch toen bleek dat hijzelf had kunnen winnen: door Jonathans poging creëerde Elmer een verre vrijpion. Dodelijk in koningseindspelen.
Het is Elmer vergeven: hij had zojuist de hele tijd op remise gespeeld, dus het was ook onwerkelijk geweest. En Jonathan krijgt de complimenten voor zijn geniale zwindel.
We telden het matchpunt al: vier bordpunten waren binnen. Ivo bleef nog tot laat doorspelen. Respect voor zijn doorzettingsvermogen: ook met twee stukken minder bleef hij stug hoop houden. Deze keer mocht het niet baten, maar met opgeven is nog nooit een punt binnengehaald.
Al met al een gelijkspel waar we trots op kunnen zijn, een waardig revanche. Het levert sowieso een mooi stuntje op tegen dit topteam van de eerste klasse.
Tekst: Samuel Cohn
