door Ben Duivenvoorden
Dat het Cygnus wegens het kerstfeest voor VAS gesloten was, kwam het zesde eigenlijk wel van pas. Zo kon het team nog wat verder dwalen op zoek naar vorm en moraal.
Tegenstander De Amstel uit Uithoorn had aangeboden de wedstrijd bij hun te spelen en zo konden wij een thuiswedstrijd op ‘vreemde’ bodem afwerken bij wijze van strafexpeditie tegen onszelf na de smadelijke afgang tegen het laaggerate Almere.
Na die nederlaag lag degradatie al na twee wedstrijden op de loer en als teamleider weet je dat je positie na nóg een nederlaag onhoudbaar is geworden.
De Amstel 2 beschikt over een sterk team, zeker aan de topborden en in de hoop het moreel van het team maximaal op te peppen, had ik mezelf als kanonnenvoer op bord 1 opgesteld. Dat pakte niet goed uit. Of misschien ook juist wèl, want ik bleek inderdaad kanonnenvoer en ging al direct in de opening in de fout.
Niettemin ging de wedstrijd gelijkop. Rob Koster op bord 8 verloor als eerste, maar we trokken de stand weer gelijk, volgens mij door winst van Henk op bord 7. Een puike prestatie van Henk en voor zover ik weet zijn eerste externe punt. Intussen kon ikzelf niet meer doen dan het moreel hoog houden en in totaal verloren stelling niet opgeven. Of dat heeft geholpen? Waarschijnlijk niet.
Toch bleef de stand lang gelijk en waren er knappe remises van John op bord 4 en van Jaap op bord 5. Waarbij aangetekend dat Jaap misschien wel had moeten winnen (volgens Jaap zelf, want ik heb behalve m’n eigen hopeloze stelling niet veel gezien).
Toen ik de normale normen van schaakfatsoen allang had overschreden, kon ik opgeven op het moment dat Jerry naar eigen zeggen zijn beste partij van het jaar winnend afsloot: 3-3.
Homme zat op dat moment na een enerverende partij tegen een verloren stelling aan te kijken op bord 4. Die ging even later inderdaad verloren, waarna alle aandacht naar de partij van Rommert ging. Rommert stond duidelijk beter en waarschijnlijk ook gewonnen, maar dan moet het nog wel gebeuren natuurlijk. En hij dééd de zet die we allemáál leken te zien dat hij moest doen.
Opnieuw kwamen we terug van een achterstand en nu definitief. Rommert ging bij wijze van spreken op de schouders en we hieven hem hoog, zelfs nog boven onze flink gestegen moraal.
We staan dan nog wel onderaan, maar we zitten in de lift.
