Het gaat goed met de tieners van VAS 5. De volwassenen in het team worden zelfs teruggewezen naar het derde bord of lager, en niet onterecht ook. Een groot succes tegen een supersterk team afgelopen zaterdag. Deze tegenstanders wonnen namelijk eerder van Caïssa 4 (waar wij niet verder kwamen dan een 4-4), en dat ondanks twee no-shows! Deze keer was Boven IJ 1 gelukkig wel compleet en dat betekende dat we flink aan de bak mochten.
“Why are you so obsessed with me?”
Intussen worden we flink in de gaten gehouden. Ik zag de andere teamleiders jaloers naar onze opstelling kijken. Zat daar niet de VAS Keizer Winterkampioen op bord 2? Een gewilde target die Take, maar gelukkig waren we er als de kippen bij om hem vast te leggen. Teams als VAS 2 en VAS 3 zien het met lede ogen aan.
Hij bewees overigens zijn waarde voor honderd procent. Tegen een 1900-speler behandelde hij de Scandinavische opening aanzienlijk beter. Positioneel kwam hij in een Damegambietachtige stelling terecht, maar dan met twee tempi meer. Opportunist Jan claimde meteen dat het zíjn linetje was die Take geleerd had van hem. De meningen verschilden daarover in de analyse.
Overigens was de analyse van de partij eigenlijk hartstikke saai. Take bleef maar goede zetten doen. En eigenlijk was er weinig spannends aan hoe hij de wurggreep maar bleef vasthouden en versterken. Zijn stukken stonden fantastisch, prima gecoördineerd. Rustig uitgespeeld. Geen speld tussen te krijgen.
Alle lof begint wel naar zijn hoofd te stijgen. Take kwam al te laat om mee te helpen met opzetten, maar verliet ook meteen het gebouw toen het opruimen kon beginnen. Vedettegedrag.
Op het bovenste bord zat natuurlijk de échte vedette van het team: onbetwiste nummer één William. Hij begon al snel met zuchten tegen de sterke Martin de Koning (bijna 2000 rating). Ze kwamen in gek openingsterrein, al spoedig was de hele damevleugel afgeruild. Dat kostte de tegenstander veel tijd. William hebben we nooit zo trots gezien als toen hij dubbel zoveel tijd op de klok had staan. Jarenlange training op tijdsmanagement werpt zijn vruchten af? William maakte met deze overvloed geen fouten en speelde het degelijk uit. Gelijkspel was het eindoordeel en dat is een onverwachts goed resultaat.
“That is so fetch”
De knapste overwinning kwam echter van Maurits. Die veegde zijn tegenstander overtuigend van het bord. En dat was knap want hij speelde een eenzijdig blitzpotje. De tegenstander vocht op een gegeven moment tegen tijdnood en Maurits had nog bijna zijn begincijfers op de klok. Hij plaatste gigantische vragen door het brede centrum van de tegenstander systematisch aan te tasten. Het viel uit elkaar en Maurits kon met zijn stukken binnendringen.
Hij was trots: “Elke zet heb ik de blundercheck gedaan.” Waarvan akte, hij maakte geen fouten.
De winst telde hij al bijna, maar er moest nog hard gewerkt worden. “Dit is wel nog een erg lastig toreneindspel, ik moet goed blijven nadenken”, kwam hij in alle spanning vertellen. De tegenstander deed een zet een Maurits nam niet eens de moeite om te zitten en had al zijn antwoord klaar. Over goed nadenken gesproken… De intimidatie werkte kennelijk wel, want de tegenstander hield het voor gezien en gaf op.
Of het wijs is om zo weinig tijd te gebruiken? Waarschijnlijk niet. Maar het toont wel genialiteit aan als je desondanks zo overtuigend wint.
Echter moesten we ook een verlies verwerken. Rufus had zich misrekend en dat werd meteen afgestraft met dameverlies. Hij stond ook wel onder druk, maar het was tot dan een gelijkwaardige strijd. Er viel niet veel meer te redden en Rufus droop teleurgesteld af.
“You can’t just ask someone why they’re white”
Op de andere borden zag het er ook niet voorspoedig uit. Mick kwam in het nauw nadat hij zijn goede stelling in rook zag opgaan door een paar misvattingen. Uiteindelijk maakte hij de verrassend slimme beslissing om zijn paard achterstand om te zetten naar een toren achterstand! Zo wist hij de boel te stabiliseren en had hij toch een paar pionnen meer. Heel knap ingezien, niet vanzelfsprekend om zo’n beslissing te durven maken.
Die pionnen van Mick konden wel gevaarlijk naar de overkant gaan walsen, maar waarschijnlijk zou het objectief niet genoeg compensatie opleveren. Echter is Mick een begenadigd eindspelkunstenaar. Hij maakt op de één of andere manier geen foutjes, weet dan heldere plannen te formeren en doet logische zetten. De tegenstanders daarentegen zijn nooit zo precies en langzamerhand wordt zo het verschil rechtgetrokken.
Wat een verrassing toen bleek dat de tegenstander in remise berustte door zijn plustoren te offeren voor die doorgebroken pionnen!
De volgende jeugdclubavond plaatsen we Mick wel in een Stap 1 groep, zodat hij een les noteren kan meepikken. De omstanders bij de analyse moesten bij vlagen een volle minuut wachten voordat Mick z’n eigen notatie had ontcijferd. Of de nog betere optie: probeer de partij uit je hoofd na te spelen, daar leer je veel meer mee! We zijn tegenwoordig verslaafd aan informatie aflezen in plaats van uit herinnering ophalen.
Ivo kwam zoals wel vaker in een op het oog rustige stelling terecht. Dat is echter schijn, want het was complex gemanoeuvreer en altijd opletten voor tactiekjes drie zetten diep in de berekening. Ivo kwam wat onder druk te staan, het was niet prettig schaken meer.
Uiteindelijk vond hij zo’n complex tactiekje die in zijn voordeel kon werken. De tegenstander geloofde het maar en liet zich overbluffen. Echter is Ivo goed weggekomen, want er zat toch een adder onder het gras.
In het eindspel begon het grote schwindelspel waar Ivo gepokt en gemazeld in is. Het mocht niet baten en ze tekenden remise.
“You go Glen Coco!”
Ondergetekende kwam ook al met een remise. En ik ben nog nooit zo trots geweest op een remise. Niet omdat die tot stand kwam via een geniale comeback of een listig eeuwig schaakje of een epische strijd. Nee: ik kwam matig uit de opening door wat keuzes waar Maurits zijn afkeuring over liet blijken – dan weet je dat je van de theorie afgeweken bent -, en toen ben ik gaan aansturen op een bloedeloos gelijkspel. Systematisch dichtgeschoven. Het gebrek aan ambitie bij de tegenstander perfect aangevoeld. De hele partij slecht staan en op een gepast moment de hand uitsteken, op zet 23 nog wel. Die werd onmiddellijk geschud. En wat voelt het heerlijk om zo droog te schuiven en af te ruilen en te weten dat je een halfje pakt op die manier.
Psychologisch genot. Zo doen de grootmeesters dat ook met zwart immers. Ik hoop voortaan door het leven te gaan als die ene remiseschuiver, een grote eer.
Benno kwam halverwege ook al vragen of zettenherhaling akkoord had. Dat zou een mirakel zijn geweest. Zijn koning stond onder vuur, het was alle zeilen bijzetten voor Benno. Hij bleef stug en gaf geen krimp. Ze waren het langst bezig, en toen wist hij de kansen zelfs te keren. Remise was genoeg voor de twee matchpunten, maar Benno rook bloed en haalde meteen maar een vol bordpunt binnen.
Lekker gedaan! Want de eindstand luidt zo 5-3, een duidelijke overwinning!
“You can’t sit with us!”
Succes trekt echter ook de opportunisten aan. Je weet niet meer wie je echte vrienden zijn of wie uit zijn op het o-zo-gewilde kampioenschap. De politiek geslepen Jan viel die middag in bij VAS 7, maar heeft na afloop een vol uur geïnvesteerd in de teamleider vleien. Het slijmen ging op een gegeven moment over naar smeken. En toen zelfs chanteren. En dat met de vraag of hij kon invallen de volgende keer… Tja, als hij nou eindelijk van zijn langzame doorwrochte stijl af komt, wordt het misschien een interessant spelertje.
We zijn populair dus. Maar met de voeten op de grond blijven. Voor nu is de koers naar het kampioenschap vol ingezet maar nog lang niet gevaren. We moeten één pot inhalen, en het belangrijkste obstakel is dat we moeten winnen van Opening ’64. Dat gaat lukken met zulke topspelers in onze gelederen. Een gezonde mix van jong en oud, ervaring en talent, laatbloeiers en topjeugd!
Tekst: Samuel Cohn
